Gdzie jest prawdziwe życie?

​

  Oglądałam kiedyś piękny, przyrodniczy film o najstarszej pustyni świata – pustyni Namib (80 mln lat!). Ten malowniczy pas ziemi położony jest w południowo-zachodniej Afryce, na wybrzeżu Atlantyku. Piasek i żwir nieustannie poruszane przez wiatr tworzą bajeczne wydmy.        Orzeźwiająca bryza znad oceanu i zmieniająca się wraz z godzinami doby kolorystyka nieba, całego krajobrazu, są urzekające!

  Film przykuł moją uwagę, było w nim coś mistycznego. Na spalonej silnym słońcem ziemi, gdzie temperatura w ciągu doby dochodzi do 80 st. C, a opady deszczu występują z częstotliwością raz na kilka lat, istnieje życie. Tętni życie! Zimny, antarktyczny prąd ochładza powietrze nad oceanem i powoduje powstawanie mgieł. Docierają one w głąb lądu i niosą życie. Ocean przynosi krople rosy na piasek pustyni, na wystające gdzieniegdzie drobne trawy. Zwierzątka polują głównie nocą. Jest ich niemało i potrafiły przystosować się do warunków życia np. kameleon, pajączki, węże, różne robaczki, żuczki, kojty... Na miejscu, pozornie bez życia, nie tylko można przeżyć, ale po prostu - dudni życie! Byłam zaszokowana – taki intensywny ruch wśród ziaren rozżarzonego piasku!

  Myśląc o tym obrazie pełnej życia pustyni, zaryzykuję stwierdzenie, że nie ma takiej pustyni w Twoim życiu, której byś nie przeżył. Doceniasz tam smak chleba, ciepły koc, towarzystwo Anioła Stróża, walory przyrody…

  I tak jak pustynia może być oceniana jako środowisko: ”skąpe w życie”, tak i przebywanie w miejscu skromnym, czy surowym, odizolowanym od tętna wielkomiejskiego życia może wydawać się dziwne czy nawet dziwaczne.

  A jednak wejście do  pustelni -  nie tylko w sensie dosłownym, na wzór Ojców Pustyni, ale zanurzenie się w ciszę, w milczące słuchanie, z uwagą skierowaną na dobre Towarzystwo ma głęboki sens. Poznanie tego co stanowi rdzeń życia pozwala uzyskać pokój, harmonię serca. I dzieje się to właśnie tam...

Aby tempo Twojego życia nie było większe niż tętno Twojego serca, aby zastosować profilaktykę np. nerwicy, czy innych trudności wynikających z postmodernistycznego stylu życia, potrzebujesz zatrzymać się, wejść w ciszę… Czeka  Cię tam niesamowita przygoda!

  Dla mnie takim miejscem, taką swoistą pustelnią są rekolekcje ignacjańskie. Praktykuję je od wielu lat. Pierwszy raz pojechałam na nie, gdy przeżywałam kryzys w życiu osobistym. Zmieniła się wtedy moja perspektywa patrzenia na wiele spraw.

  Osobiście jestem zainteresowana życiem. Realizuję w nim założenia personalizmu. Ważny jest duch, ale także ciało i psychika. Lubię podróżować, poznawać ciekawych ludzi, interesujące miejsca, obserwować ptaki, ćwiczyć, tańczyć, śpiewać, chodzić do teatru, korzystać ze SPA J, ale także milczeć i słuchać… To wszystko jest piękne i daje mi dużo radości. Ale najcudowniejszą radość mam wówczas, gdy cokolwiek robię, robię ze względu na Tego, kogo kocham, w Jego Obecności.

Ania Kuk

P.S. Hmmm… rozważam decyzję o miesięcznym pobycie w pustelni. Dom w górach, las i huk ciszy...