Dla Jasia

Utkałam Ciebie z marzeń niespełnionych, nitką cieńszą od jedwabiu. Palcami niewprawnymi przetykałam nici, wstrzymując oddech, byś się nie rozpadł przy najlżejszym powiewie.

Nadeszła noc czarna, a z nią strach i ból, którego się nie zapomina, i modlitwa, która pozwalała przeżyć następną chwilę. Najbliżej życia jesteśmy igrając ze śmiercią? Wróciłam z dalekiej, bardzo dalekiej podróży. Dziękowałam, że jesteśmy w domu. “Mały, dzielny Indianinie”, jak nazwał Ciebie Pan Doktor, pierwsze dni życia spędziłeś bardziej z Tatą niż z Mamą. Wywróciłeś nasze życie do góry nogami i okazało się, że ten totalny b**** jest stanem permanentnym, a zarazem naszym, nowym porządkiem.

Uczymy się siebie nawzajem, a nauczycielem krytycznym bywasz czasami, przyznać muszę. Aczkolwiek jednym uśmiechem albo miną roztopić potrafisz niejedne lody.

Nowa trójgwiezdna konstelacja rozbłysnęła na niebieskim firmamencie i filuternie spogląda w kierunku innych gwiazd. Tak, chcemy życia. Tak, chcemy kochać, poznawać, rozumieć, bawić się, współbyć. Oby wystarczało nam odwagi i zapału.

Kinga Leszczyńska