Charakterystyka naszej duchowości jako małżeństwa 

​

  Wypracowywana w bólu i licznych sporach teologicznych. Choć oboje jesteśmy wierzący i modlitwa jest ważna w naszym codziennym życiu, to sposób przeżywania wiary i modlitwy różni się bardzo. 

  Agnieszka: Marcin jest porywczy, wiara  u niego przejawia się poprzez działanie, modlitwa często jest krótka, co ja postrzegam jako brak dbałości albo niecierpliwość. Lubi spędzać czas z Bogiem sam na sam, w rozmyślaniach podczas lektury, spaceru. 

Marcin: Agnieszka jest bardzo wrażliwa, jej duchowość wymaga ustalonego rytmu, sprawdzonych form pobożności. Wyłom z tego traktuje jako zagrożenie. Jednocześnie podziwiam jej umiejętność skoncentrowania się na modlitwie i otwarcia na znaki Boga w naszym życiu. 

  Początkowo byliśmy przerażeni tym jak bardzo różnimy się w temacie duchowości. Podczas podróży poślubnej rozgorzała między nami wielka dyskusja dotycząca obcowania świętych, kultu maryjnego i pobożności ludowej. Było trzaskanie drzwiami, latające talerze i kilka dni patrzenia na siebie spode łba. 

  Podobne sytuacje, choć rzadsze i mniej wybuchowe, wciąż się zdarzają. 

  Z czasem nauczyliśmy się patrzeć na te różnice jak na szansę. Obecnie, często wygląda to tak, że mówimy sobie o tym co nas spotyka w ciągu dnia, co nas porusza, jakie sprawy w wierze są dla nasz ważne; staramy się otwierać na punkt widzenia drugiego. Wymaga to rezygnacji z mojego ja i dużej cierpliwości. 

  Ufamy, że dzięki temu nasza małżeńska duchowość jest bardziej pełna, jest w niej zarówno kobiecość, jak i męskość. Dzięki temu możemy lepiej poznawać Boga, wszak Bóg nie jest ani mężczyzną, ani kobietą; i indywidualne podejście każdego z nas nie jest kompletne. 

  Oczywiście, są sprawy, które nie podlegają wątpliwości, jak: sakramenty, wieczorna modlitwa, dziękczynienie przed posiłkiem, wspólnota. Wciąż przypominamy sobie o konieczności powrotu do odmawiania różańca i wielu innych zaniedbywanych sprawach. 

  Na duchowość naszej rodziny ma wpływ przynależność do wspólnoty neokatechumenalnej. Droga Neokatechumenalna mocno podkreśla wartość rodziny i pomaga nam pogłębiać naszą miłość do Boga i siebie. Duży nacisk położony jest również na to, aby traktować Pismo Święte jako coś aktualnego i działającego tu i teraz w naszym życiu, a nie zbiór pobożnych opowieści o odległych czasach i bohaterach. Wielkim darem Drogi są też świadectwa innych małżeństw oraz wspólna modlitwa. 

​

 Podsumowując, ufamy, że w naszym małżeństwie wypełniają się słowa z Księgi Rodzaju: Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem. 

  Aby stać się tym jednym ciałem, wciąż pracujemy nad naszą miłością. Bogu dzięki, pracy wystarczy na całe nasze życie. Bo to szalenie ciekawe! 

​

Agnieszka i Marcin Łasińscy