Powiedz ludziom, że kocham ich...

​

  Jak zrodziło się moje powołanie kapłańskie i zakonne? Nie jest to może najłatwiejsze pytanie na rozpoczęcie, bo z jednej strony dotyka tego co jest najważniejsze w życiu każdego powołanego, a z drugiej strony jest trudne do opisania w słowach. Kwestia powołania do życia zakonnego, czy kapłańskiego jest dotykaniem samego serca wiary, bowiem u początku każdego powołania jest osobiste spotkanie z Jezusem odbywające się na modlitwie. Powołanie nie jest jakimś momentem, wydarzeniem jednorazowym, lecz jest historią tzn. czymś co się rozwijało i rozwija nieustannie. Jest to historia jedynej i niepowtarzalnej miłości, historia relacji osobowej pomiędzy Bogiem a człowiekiem. Bóg pierwszy wchodzi w relację, poprzez pewne znaki, słowa czy gesty. Ale potrzebuje On rozmówcy, czyli  kogoś kto wsłuchawszy się w Jego słowa, odczytawszy Jego znaki, przyjmując Jego gesty, stara się dać na nie odpowiedź. Bóg wzywa kiedy chce i kogo chce, wolną inicjatywą swej miłości. To wezwanie jest propozycją i zawsze odwołuje się do wolności człowieka: jeśli chcesz. Powołanie to nie fatum ciążące nad człowiekiem, lecz zaproszenie do wzajemności w miłości Boga. Odpowiedź na Boże wezwanie jest dobrowolnym wyborem człowieka powoływanego.

  Ja sam dziwiłem się temu, kiedy poczułem w sercu, że Pan Bóg zaprasza mnie do pójścia za Nim jako kapłan i zakonnik. W końcu miałem już wtedy 24 lata, pracę którą lubiłem, w miarę ustabilizowane życie. Odkrywanie powołania dokonywało się u mnie etapami, było i jest historią mojej relacji z Bogiem. Najpierw Bóg pozwolił mi zrozumieć, że nie jestem powołany do małżeństwa, choć się do niego przez parę lat przymierzałem bardzo konkretnie. Lecz chociaż zrozumiałem, że małżeństwo to nie moja droga życia, nie  potrafiłem jeszcze wtedy zobaczyć siebie w kapłaństwie. Zgodziłem się więc, że wystarczy być zaangażowanym świeckim, a byłem wtedy dekanalnym moderatorem oazowym i szefem Solidarności w szkole, w której pracowałem.

  Nie przypuszczałem wówczas także, że mógłbym zostać kapłanem mając za sobą historię studenckiego życia w akademiku, gdzie żyłem raczej na bakier z wszelkimi praktykami religijnymi. Nie sądziłem też, że można być kapłanem nie mając ani zdolności ani zamiłowania do śpiewania, a pochodziłem z diecezji gdzie mszy recytowanych niemal się nie spotykało. Kolejnym etapem powoływania mnie było więc odkrycie, że to nie są przeszkody do życia kapłańskiego. I wtedy już Pan Bóg mógł pewnego wieczoru pozwolić mi odczuć wewnętrznie, że mnie wzywa do kapłaństwa. Słowo Boże o powołaniu celnika Mateusza stało się wtedy Słowem skierowanym do mnie osobiście. Nie miałem wątpliwości, że mam zostać kapłanem, choć gdzie i jak nie miałem jeszcze wtedy zupełnie pojęcia.

 Najtrudniejszym etapem rozeznawania woli Boga było odkrycie gdzie moje kapłaństwo miałbym realizować. Wiedziałem, że powinienem przed rozpoczęciem formacji intelektualnej mieć dłuższy czas solidnej formacji duchowej, potrzebnej do uporządkowania mojego życia duchowego, które było po czasach studenckich dopiero w zalążku kształtowanym przez ruch oazowy. Stąd pojawiła się we mnie myśl o życiu zakonnym. Okazało się jednak, że owych zakonów jest tak wiele, że trudno odkryć który Pan Bóg przeznaczył dla mnie. Jeszcze nie miałem pojęcia, do którego zakonu mnie Bóg powołuje, kiedy dałem wypowiedzenie z pracy w szkole. Na wahania nie było czasu, bo wezwanie wydawało się na tyle jasne i oczywiste, że wszelki opory i wątpliwości wydawały się czymś tak małym, że nie było sensu nad nimi się zatrzymywać i zastanawiać. Dziwiłem się tylko Panu Bogu, że to właśnie mnie powołuje.

  Dlaczego więc wybrałem akurat zakon Jezuitów? To pytanie też dotyka spraw nieuchwytnych, bo przecież wybrałem zakon, z którym nie miałem żadnych wcześniejszych kontaktów i który znałem tylko z nauczania historii, która w ówczesnych czasach nie przedstawiała tego zakonu w jasnych barwach. A wybrałem go podczas mszy św. w dzień wspomnienia liturgicznego św. Andrzeja Boboli, polskiego męczennika, który był jezuitą. Słysząc jego życiorys czytany przez ówczesnego mojego księdza Proboszcza, odczułem wyraźne przekonanie, że Bóg powołuje mnie do tego właśnie zakonu. Na wszelki wypadek dałem jeszcze Panu Bogu czas dwa tygodnie, do końca maja, jeśli miałby dla mnie inne miejsce, ale wtedy miał mi to dać odczuć jasno i wyraźnie. Po decyzji opanował mnie wewnętrzny pokój, którego wcześniej mi brakowało. Pan Bóg już nic nowego dla mnie nie przewidział, a ojcowie jezuici mnie przyjęli, choć zobaczyli mnie po raz pierwszy wtedy kiedy na początku czerwca, już z wszystkimi potrzebnymi dokumentami, u nich się zjawiłem. Poznając Zakon - już po wstąpieniu w jego szeregi - okazało się, że w jego sposobie życia i działania mieszczę się tak jakby to dla mnie ten zakon powstał.

 Niedawno moje siostrzenice przypomniały mi, że z wykształcenia jestem geografem i że pracowałem w szkole. W związku z tym zapytały mnie jak oceniam pracę z uczniami i czy może chciałbym znowu pracować z dziećmi? To prawda, że przez dwa lata byłem nauczycielem geografii w szkole podstawowej i byłem rzeczywiście bardzo zadowolony z tego rodzaju pracy. Lubiłem geografię i lubiłem z innymi dzielić się swoją wiedzą, nie mówiąc już o działalności turystycznej, do której udało się zapalić pewną grupkę uczniów. Ale dla mnie bycie w szkole oznaczało nie tylko uczenie konkretnego przedmiotu, lecz także wychowywanie uczniów do pewnych wartości. W tym momencie mojego życia zakonnego wymiar wychowywania jest bardzo obecny w mojej posłudze rekolekcyjnej tyle, że jest to pomoc Panu Bogu w wychowywaniu Jego dzieci, które są już nieco starsze, bo w rekolekcjach ignacjańskich biorą udział osoby od klas maturalnych, aż do lat sędziwych. Tak więc nie tęsknie za pracą w szkolnictwie i za pracą z mniejszymi dziećmi, bo to co robię teraz daje mi dużo radości widząc, co Pan Bóg dokonuje w życiu ludzi korzystających z naszej posługi w Centrum Duchowości.

  W związku z moją posługą kapłańską, i tym jak odczytuję swoje kapłaństwo w dzisiejszym świecie, przypomina mi się epizod z mojego życia kiedy jeszcze jako geograf byłem na obozie naukowym w Bułgarii. Był to czas mojego ponownego odkrywania Boga i Kościoła poprzez ruch oazowy i było to parę miesięcy po spotkaniu z obecnym Ojcem Świętym na polach nowotarskich podczas jego pierwszej wizyty w Polsce. Pewnej sierpniowej nocy spacerowałem samotnie niedaleko naszego obozowiska w górach Riły, nieco wyższych od naszych Tatr, w pobliżu prawosławnego Rilskiego Monastyru, nucąc piosenkę – ja nie lubiący śpiewać! – „powiedz ludziom, że kocham ich, że się o nich wciąż troszczę, jeśli zeszli już z moich dróg powiedz, że szukam ich”. Gdyby mi wtedy ktoś powiedział, że zostanę kapłanem lub zakonnikiem to uznałbym to za dobry dowcip, a jednak okazało się w dwa lata później, że to Pan Bóg ma wielkie poczucie humoru i że już wtedy nuciłem sobie to, co potem stało się istotą mojego życia kapłańskiego. Moja obecna posługa kapłańska skupia się wokół tej właśnie prawdy przekazywanej ludziom zarówno podczas rekolekcji ignacjańskich jak i w indywidualnym towarzyszeniu poprzez kierownictwo duchowe i spowiadanie. Wielu chrześcijan potrzebuje doświadczenia Bożej miłości, przeżycia Jego zatroskania o nich i jeśli się kiedyś pogubili – podobnie jak ja w czasach studenckich – potrzebują doświadczyć, że Dobry Pasterz cały czas ich szukał i to nie po to, by ich ukarać, lecz by przyprowadzić ich w miejsca bezpieczne i zaprowadzić na tłuste pastwiska. I głoszenie im tego w taki sposób, by mogli osobiście zbliżyć się do Boga Dobrego Pasterza widzę jako swoją podstawową misję kapłańską. Moim codziennym pragnieniem i dążeniem jest, bym mógł „realizować swoje kapłaństwo w duchu i na wzór Jezusa Dobrego Pasterza" (PDV 73). Ideałem jest dla tu mnie to, co Katechizm mówi o nas kapłanach jako spowiednikach: Udzielając sakramentu pokuty, kapłan wypełnia posługę Dobrego Pasterza, który szuka zagubionej owcy; posługę dobrego Samarytanina, który opatruje rany; ojca, który czeka na syna marnotrawnego i przyjmuje go gdy powraca; sprawiedliwego Sędziego, który nie ma względu na osobę i którego sąd jest sprawiedliwy, a równocześnie miłosierny. Krótko mówiąc, kapłan jest znakiem i narzędziem miłosiernej miłości Boga względem grzesznika  [KKK 1465].

(Pastores 12(2001) nr 3)

o. Tadeusz Hajduk SI